Κάνει ό,τι καλύτερο μπορεί…. (από επιγραφή που είδε ο Oscar Wilde σε ένα σαλούν στο Φαρ Ουέστ, το 1882)
Υπάρχουν και στην Αστρολογία πιανίστες, για την ακρίβεια δύο, τους οποίους συναντάμε στα περισσότερα αστρολογικά βιβλία με τον όρο Κακεργέτες ή Κακοποιούς πλανήτες. Οι κακόφημοι αυτοί πλανήτες είναι ο Κρόνος και ο Άρης.
Ο όρος Κακεργέτης με μια πιο απλή λέξη σημαίνει Κακός πλανήτης.
Υπάρχουν και δύο άλλοι πλανήτες που καλούνται Ευεργέτες ή Αγαθοποιοί, οι οποίοι είναι ο Δίας και η Αφροδίτη. Ευεργέτης προφανώς είναι ο πλανήτης που είναι Καλός, που ποιεί δηλαδή το «Καλό», σε αντίθεση με τους Κακεργέτες που «ποιούν το Κακό». Πάνω στο συγκεκριμένο θέμα έχουν διαδοθεί δύο κυρίως οπτικές. Η μία θεωρεί τον Κρόνο και τον Άρη πάντοτε να είναι Κακεργέτες, ενώ η άλλη δεν αποδέχεται την έννοια των Κακεργετών γενικότερα και θεωρεί ότι όλοι οι πλανήτες είναι εξίσου Καλοί. Το αληθινό όμως ζήτημα είναι αν η φύση των Πλανητών εξαρτάται από την δική μας κρίση και οπτική απέναντι στις Αρχές τους. Είναι άραγε όλα τα πράγματα όπως εμφανίζονται ότι είναι;
Είναι λοιπόν οι Κακεργέτες πλανήτες τόσο κακοί; Όχι. Αυτό που ισχύει είναι ότι η αντίληψη που έχει ο άνθρωπος για τις αρχές αυτών των πλανητών είναι η χείριστη. Για να γίνει πιο κατανοητό θα μπορούσαμε να εξετάσουμε τον Κρόνο, τον πλέον παρεξηγημένο πλανήτη. Ο Κρόνος αντιπροσωπεύει μεταξύ άλλων τις Αρχές του περιορισμού, της διατήρησης. Την Δικαιοσύνη, τα Όρια, τον Θάνατο και τον Χρόνο: όλα αυτά είναι πράγματα που ο Άνθρωπος αντιπαθεί. Σε πρακτικό επίπεδο σαφώς κανείς δεν θα ήθελε να αντιμετωπίσει τις συνέπειες των σφαλμάτων του, να αντιμετωπίσει την Δικαιοσύνη σύμφωνα με τα πεπραγμένα του και μάλιστα μία Δικαιοσύνη που δεν χαρίζεται και δεν κανακεύει, ή ακόμα να αναλάβει τις ευθύνες του.
Ο Άρης, ο αδελφός εν «Κακία» του Κρόνου, γνωστός και ως ο δημιουργός της Σύγκρουσης και του πολέμου έχει εξίσου κακή φήμη στον αστρολογικό κόσμο – διότι ακριβώς και αυτές οι Αρχές είναι επίσης… αντιπαθητικές. Επομένως η προκατάληψη απέναντι τους είχε μία λογική.
Ωστόσο αυτή είναι μία μονόπλευρη οπτική. Με μία πιο αντικειμενική προσέγγιση είναι εφικτό να κατανοηθεί το προφανές. Κάθε άνθρωπος έχει τα όρια του τα οποία επιθυμεί να σέβονται οι άλλοι. Κάθε άνθρωπος καταφεύγει στην Δικαιοσύνη προκειμένου να βρει το δίκιο του. Κάθε πολιτισμένη κοινωνία είναι δομημένη με κανόνες και νόμους τους οποίους δημιούργησε για να μπορεί να λειτουργήσει σωστά και δίκαια – και είναι πολύ φανερό τι συμβαίνει όταν δεν τηρούνται αυτά, είναι ένα επίκαιρο θέμα αυτό της Δικαιοσύνης. Η αρχή του περιορισμού στο ανθρώπινο σώμα επίσης είναι αυτή που θα εμποδίσει μια ακατάσχετη αιμορραγία (περιορισμός της αιμορραγίας) και θα διατηρήσει τις τροφές όσο χρειάζεται (κατακράτηση/ διατήρηση) ώστε να προλάβει το σώμα να απορροφήσει τις θρεπτικές ουσίες τους . Ξαφνικά ο Κρόνος δεν φαίνεται καθόλου κακός, ή το λιγότερο, φαίνεται αναγκαίος. Ο Άρης από την άλλη αντιπροσωπεύει μεταξύ άλλων και την Αρχή της Δράσης, για την ακρίβεια την «επιθυμία» που κρύβεται πίσω από κάθε είδους δράση, και την μαχητικότητα. Επίσης πράγματα απολύτως απαραίτητα για να μπορέσει ο άνθρωπος όχι μόνο να επιβιώσει αλλά και να κατορθώσει να εξελιχθεί και να επιτύχει τους στόχους του. Γίνεται λοιπόν σαφές το ότι ο Κρόνος και ο Άρης είναι τόσο σημαντικοί και απαραίτητοι όσο και οι υπόλοιποι πλανήτες, ακόμα κι αν φαντάζει αρκετά δύσκολη η συμβίωση μαζί τους.
Στο άλλο άκρο έχουμε τους Ευεργέτες, τον Δία και την Αφροδίτη. Είναι οι Ευεργέτες πλανήτες πάντα καλοί; Και πάλι η απάντηση είναι αρνητική. Το ότι καλούνται Ευεργέτες σχετίζεται επίσης με τις πλανητικές τους Αρχές. Ο Δίας αντιπροσωπεύει μεταξύ άλλων το Έλεος, τον Πλούτο, την βροχή (κάποτε την θεωρούσαν ευλογία) ενώ η Αφροδίτη την Αγάπη, τα γλυκά, την Σοκολάτα, τις απολαύσεις. Είναι λοιπόν φυσικό όχι μόνο να τους θεωρούμε πάντα ευπρόσδεκτους μέσα στην ζωή μας αλλά και να επιδιώκουμε την ύπαρξη τους μέσα σε αυτή με κάθε ευκαιρία. Ωστόσο όπως όλα τα πράγματα, μπορούν να λειτουργήσουν απολύτως αρνητικά – είτε στο πλαίσιο ενός ερωτήματος, είτε εξαιτίας της αδυναμίας να εκφραστούν σωστά. Για παράδειγμα (σχετικά με την αναφορά του πλαισίου ενός ερωτήματος) σε έναν χάρτη ωριαίας ο ερωτών αποζητά απελπισμένα μία Ηλιόλουστη μέρα, αλλά ανακαλύπτει έναν Δία από υγρό ζώδιο να επηρεάζει τον καιρό. Φυσικά και θα τον θεωρήσει Κακεργέτη διότι του καταστρέφει τα σχέδια.
Και οι Επτά ήταν υπέροχοι!
Ένα ωραίο παράδειγμα για το ότι δεν θα έπρεπε να κρίνουμε κάποιον από την εμφάνιση του είναι το διάσημο παραμύθι της Κοκκινοσκουφίτσας. Η ιστορία λέει ότι ένα καλό κοριτσάκι φοράει την κόκκινη του κάπα και πηγαίνει να επισκεφτεί την γιαγιά του. Όταν φτάνει εκεί ανακαλύπτει ότι η γιαγιά απέκτησε μεγάλα νύχια, μεγάλα δόντια και επίσης πολλές τρίχες! Ο Κακός Λύκος μεταμφιέστηκε σαν την γιαγιά για να την ξεγελάσει και να την φάει για μεσημεριανό γεύμα! Φυσικά όσο καλή και να είναι μία μεταμφίεση δεν μπορεί να αλλάξει αυτό που κρύβεται από κάτω. Όπως όλα τα παραμύθια έτσι και αυτό έχει εκπαιδευτικό χαρακτήρα. Διδασκόμαστε να μην κρίνουμε τα πράγματα από την εμφάνιση τους.
Συνεπώς οι ταμπέλες ή η προσωπική μας φιλοσοφία και οπτική, δεν χαρακτηρίζουν το περιεχόμενο, ή πιο σωστά δεν καθορίζουν την Ουσία των πραγμάτων. Το επόμενο ερώτημα είναι πώς μπορεί να εξεταστεί τελικά με αντικειμενικό τρόπο το εάν ένας πλανήτης είναι Κακεργέτης ή Ευεργέτης.
Η απάντηση έρχεται με την αξιολόγηση της Ουσιώδους δύναμης που διαθέτει ο εξεταζόμενος πλανήτης. Αυτός είναι και ο μοναδικός αντικειμενικός τρόπος που μας προσφέρει η Αστρολογία γιατί σαφέστατα η κρίση της φύση τους δεν μπορεί να αφεθεί στην δική μας οπτική των πραγμάτων. Ο γνωστός στους περισσότερους Πτολεμαϊκός Πίνακας των πλανητικών ουσιωδών δυνάμεων αποτελεί το εργαλείο το οποίο μας προσφέρει αυτή την γνώση.
Η μελέτη του Πίνακα δείχνει, ανάμεσα σε άλλα ζητήματα που θα εξετάσουμε σε επόμενα άρθρα, την κατάσταση και το ποιόν του πλανήτη προς αξιολόγηση, ανάλογα με την θέση στην οποία είναι τοποθετημένος στον Ζωδιακό και κυρίως το ότι, υπό συνθήκες, όλοι οι πλανήτες μπορούν να λειτουργήσουν ως Ευεργέτες ή Κακεργέτες. Ο Κακεργέτης πλανήτης ο οποίος θα προκαλέσει προβλήματα ή ζημιές, είναι ο Ουσιωδώς Αποδυναμωμένος πλανήτης – δηλαδή ο πλανήτης που είναι τοποθετημένος στην Αδυναμία ή Πτώση του, είτε αυτός είναι φυσικός Κακεργέτης ή Ευεργέτης. Αυτές οι θέσεις δηλώνουν ότι αυτός ο πλανήτης είναι παραπλανημένος και δυστυχής και δεν δύναται να εκφράσει σωστά την Ουσία του, επομένως αν χρειαστεί να εμπλακεί στην δράση θα το πράξει με διαστρεβλωμένο ή/και βλαβερό τρόπο ή λόγω αδυναμίας δεν θα μπορέσει να εκπληρώσει την «αποστολή» που του ανατέθηκε. Ο μεταμφιεσμένος «ταραχοποιός» θα μπορούσε να είναι για παράδειγμα ένας αποδυναμωμένος Δίας ή μία αποδυναμωμένη Αφροδίτη. Ο Ευεργέτης που σώζει την ζωή κάποιου την τελευταία στιγμή πολεμώντας για χάρη του, θα μπορούσε να είναι ένας Ουσιωδώς δυνατός Άρης.
Όμως μπορούν να προκύψουν προβλήματα και από μία άλλη πλανητική κατάσταση σε έναν χάρτη: όταν βρίσκουμε έναν πλανήτη να είναι Περιπλανώμενος. Αυτός ο όρος σημαίνει ότι ο πλανήτης δεν είναι τοποθετημένος σε καμία από τις Δυνάμεις ή Αδυναμίες του. Κάποιος μπορεί να μπει στον πειρασμό να κρίνει έναν Περιπλανώμενο πλανήτη ως καλό ή κακό βασιζόμενος για ακόμα μία φορά στην εμφάνιση και να καταλήξει στο συμπέρασμα ότι, για παράδειγμα, μία περιπλανώμενη Αφροδίτη είναι καλή επειδή είναι φυσικός Ευεργέτης. Όμως δεν είναι καλή. Της λείπει το ηθικό υπόβαθρο που απαιτείται για να πράξει σωστά, όσο και σε έναν περιπλανώμενο Άρη. Βέβαια ο Άρης είναι Άρης και επομένως η κακία του θα εκφραστεί με ευθύτητα ενώ αυτή της Αφροδίτης θα εκφραστεί με «γλυκύτερο» τρόπο. Όμως το αποτέλεσμα της θα είναι εξίσου άσχημο – αν όχι περισσότερο, καθώς ένας κακός Άρης εντοπίζεται ευκολότερα από μία μοχθηρή Αφροδίτη που φοράει ένα αθώο προσωπάκι! Φυσικά το να είναι ένας πλανήτης Περιπλανώμενος είναι καλύτερο από το να βρίσκεται σε Πτώση ή Αδυναμία, αλλά σαφώς πρόκειται για μία κατάσταση επιλογής του λιγότερο κακού, που έτσι κι αλλιώς υποδηλώνει έλλειψη επιλογών και προβλήματα.
Ανακεφαλαιώνοντας λοιπόν, η απάντηση στο ζήτημα του εάν ένας πλανήτης πρέπει να θεωρηθεί Κακεργέτης ή Ευεργέτης, βασίζεται στο πόσο Ουσιώδη δύναμη διαθέτει. Το πιο σημαντικό ωστόσο είναι ότι όταν υπάρξει αποδοχή των πλανητικών αρχών και της αναγκαιότητας όλων τους, θα αποκαλυφθεί μία εντελώς καινούργια προοπτική των πραγμάτων. Αυτή η κατανόηση θα μας δώσει την δυνατότητα να συνειδητοποιήσουμε ότι, μπορεί να χρειαστεί ένα μεγάλο εμπόδιο για κάποιον προκειμένου να κατακτήσει την υψηλότερη κορυφή ή το ευκολότερο και γλυκύτερο μονοπάτι για έναν άλλο ώστε να κατρακυλήσει στον πάτο. Ότι ένα μαχαίρι μπορεί να τραυματίσει κάποιον ή να κόψει τα δεσμά του. Πρέπει να κατανοηθεί ότι κάθε πλανήτης παίζει εξίσου σημαντικό ρόλο με τον δικό του τρόπο και συνεισφέρει σε αυτό που μας κάνει μοναδικούς και φυσικά, ανθρώπινους. Αν οι πλανήτες αποτελούν μία ορχήστρα, τότε εμείς ως άλλοι Μαέστροι έχουμε την ευθύνη να την χειριστούμε και να την συντονίσουμε έτσι ώστε να μπορέσει να παίξει την πιο όμορφη, προσωπική μας, μελωδία.
